پادشاه را این بار،‏ خواب نبرد...

«قصه‏ی امشب تمام شد پادشاه. چرا نمی‏خوابی؟ چه شده؟ چرا این چنین به من نگاه می‏کنی؟ مریض شده‏ای نکند؟ تو که هر شب آخر قصه خوابت می‏برد... امشب چه شده که این طور بدخواب شده‏ای؟ ببین آسمان هم کم‏کم دارد روشن می‏شود. اگر الان نخوابی، هوا روشن می‏شود و دیگر نمی‏توانی بخوابی.»

پادشاه به چشم‏های شهرزاد خیره شده بود و خوابش نمی‏برد: «شهرزاد! ملکه را صدا بزن. حالم خوش نیست!». شهرزاد سراسیمه از اتاق پادشاه بیرون می‏رود و از هال بزرگ وسط قصر می‏گذرد. در انتهای هال، از پله‏های سرسرا بالا می‏رود و خود را به اتاق ملکه می‏رساند. آرام به در می‏زند. صدای ملکه از داخل به گوش می‏رسد: «تویی شهرزاد؟ بیا داخل.» شهرزاد دست و پایش را گم کرده است. می‏دود طرف ملکه و هراسناک، حال و روز پادشاه را شرح می‏دهد. ملکه که از چشم‏هایش مشخص است شب گذشته را نخوابیده از تخت بلند می‏شود و شهرزاد را در آغوش می‏گیرد. شهرزاد متعجب از برخورد ملکه، بغض گلویش را می‏گیرد و همان‏طور که صورتش را به سینه‏ی ملکه چسبانده است هق‏هق‏کنان زمزمه می‏کند: «ملکه! پادشاه دیشب خوابش نبرد. این که از کشتن من صرف نظر کرد فقط برای این بود که می‏توانستم برایش قصه بگویم و از این بی‏خوابی نجاتش دهم. ولی نمی‏دانم چه شد که این بار، قصه‏ام اثر نکرد. چرا او نخوابید؟ یعنی فردا من را خواهد کشت؟ من دیگر به دردش نمی‏خورم.»

ملکه شهرزاد را در آغوش خود می‏فشارد: «نگران نباش شهرزاد... من می‏دانم چه شده است. من پادشاه را می‏شناسم. تو فقط چند هفته است که با او آشنا شده‏ای... من سال‏هاست که او می‏شناسم. سال‏هاست که از کوچک‏ترین کارها و حرف‏هایش را دیده‏ام. از امشب باید منتظر اتفاقات زیادی بود. آماده باش شهرزاد... دخترک معصوم من! آماده باش.» گریه‏ی شهرزاد بند آمده است. دلش نمی‏آید از آغوش گرم ملکه بیرون بیاید. ملکه مانند مادری مهربان است که بچه‏اش را از صمیم قلب دوست دارد. شهرزاد تازه دارد خاطرات کودکی‏اش را... مادرش را دوباره پیدا می‏کند...