جان شهرزاد، بگو «شهرزاد»...

یک بار قبل از این که خوابت ببرد گفتی آخر این داستان چه می‏شود. نمی‏دانم متوجه شده بودی که داستان آن شب داستان خودم و خودت بود یا این که اتفاقی این سوال را پرسیدی. یک لحظه گوشه‏ی دلم لرزید. با خودم گفتم شهرزاد خوشحال باش که پادشاه بالاخره به تو علاقه‏ای نشان داد. نزدیک بود در چهره‏ام همه چیز نمایان شود ولی نباید این طور می‏شد. قصه را ادامه دادم و دوباره خوابت برد.

بالای سرت نشسته بودم. با خودم می‏گفتم یعنی الان پادشاه دارد خواب چه کسی را می‏بیند. لحظه‏ای تصور می‏کردم که داری خواب شهرزاد را می‏بینی. به لب‏هایت خیره شده بودم. منتظر بودم انگار در خواب حرف بزنی و اسم شهرزاد از دهانت بیرون بیاید. خم شدم روی صورتت، گرمای نفست گونه‏ام را لمس می‏کرد. بگو پادشاه... بگو «شهرزاد»... یک بار... جان شهرزاد فقط یک بار بگو «شهرزاد»...

ولی تو هیچ نگفتی... هیچ. و شبی دیگر به پایان رسید‏؛ با شهرزادی دلشکسته‏تر از قبل، ناامیدتر از قبل،...هی ی ی ی پادشاه... بخواب پادشاه من!